O nas
Okręgowa Izba Lekarska w Płocku 1989-2009
Po 39 latach przerwy w działalności samorządu zawodowego lekarzy i lekarzy-stomatologów w Polsce 17 maja 1989 roku Sejm Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej uchwalił Ustawę o izbach lekarskich . Rozpoczął się wówczas okres żmudnej odbudowy struktur korporacji w dobie gwałtownych zmian ustrojowych oraz zawirowań na arenie międzynarodowej.
Idea samorządu lekarskiego liczy sobie prawie 150 lat. Do czasu odzyskania przez Polskę niepodległości izby lekarskie funkcjonowały w zaborach pruskim i austriackim. Rozwijały się stopniowo, nie bez trudności i sprzeciwów zaborców oraz przy różnym zaangażowaniu Polaków, zależnie od możliwości, jakie tworzyli okupanci.
Lekarze z Tumskiej
Ulica Tumska w Płocku obchodziła w 2003 roku dwusetne urodziny, tak przynajmniej wynika z zapisów arcybiskupa Nowowiejskiego w Monografii Płocka. Mimo tak młodego wieku w porównaniu z innymi arteriami wpisała w życie „płockierów” wiele wydarzeń z ich osobistym udziałem.
Siedzę właśnie przy dużym okrągłym stole znanych lekarzy Zofii i Jana Kawieckich, mieszkających przez wiele dziesiątek lat w zabytkowej, secesyjnej kamienicy przy Tumskiej 8. Niestety piękny stół stoi obecnie we współczesnym pokoju na Podolszycach. Gospodyni stawia na nim szarlotkę, taką samą jak zapewne przed laty jadał ksiądz prałat Seweryn Wyczałkowski, przychodząc po kolędzie i zostając do rana na kolacji i towarzyskiej partyjce brydża.
Pożegnanie z kasą?
Kasy chorych, czyli instytucje odpowiedzialne za realizację ubezpieczenia zdrowotnego powołała do życia po raz pierwszy na świecie ustawa Reichstagu z 15 czerwca 1883 roku. Pięć lat później w monarchii austro-węgierskiej wprowadzono obowiązkowe ubezpieczenie robotników na wypadek choroby, także na terenie okupowanej Polski. Tworzenie systemu ubezpieczeń zdrowotnych i socjalnych spowodowała błyskawiczna industrializacja Europy XIX wieku. Narastająca urazowość pracy i związane z tym roszczenia pracowników i ich rodzin, zmusiły ówczesnych przemysłowców do podjęcia odważnej próby systematycznego i solidarnego odprowadzania składek, z których można było skorzystać w razie choroby lub inwalidztwa robotników najemnych.
